1.Avro Lancaster to ciężki bombowiec brytyjski z okresu II wojny światowej. Projekt powstał z rozwinięcia dwusilnikowego ciężkiego bombowca Avro Manchester. Ponieważ użyte w Manchesterze silniki Rolls-Royce Vulture okazały się zawodne i niedopracowane, samolot ten nie był w pełni udany i zbudowano go jedynie 200 sztuk, a wycofano z użycia bojowego w 1942. Główny konstruktor zakładów Avro, Roy Chadwick przystosował następnie istniejący już projekt do zastosowania 4 dobrze znanych i sprawdzonych silników Rolls-Royce Merlin. W rezultacie powstał czterosilnikowy bombowiec Avro typ 683, nazwany początkowo Manchester Mk. III, a następnie Lancaster. Pierwszy lot prototypu miał miejsce 9 stycznia 1941, pierwszy samolot seryjny został zbudowany w październiku 1941.
Wersje Avro Lancaster:
PR. I - wersja przeznaczona do rozpoznania fotograficznego. Usunięto całe uzbrojenie obronne łącznie z wieżyczkami, co spowodowało przebudowę nosa maszyny. Aparaty fotograficzne zostały zamontowane w komorze bombowej. W czasie wojny używana w dywizjonach 82 i 541, a po wojnie w dywizjonie 683 na Bliskim Wschodzie.
Mk. I (FE) - wersja dalekiego zasięgu, przeznaczona do walk na Dalekim Wschodzie w warunkach tropikalnych. Bazowała na ostatnich seriach wersji Mk. I. Miały one wieżyczkę nosową FN5 i ogonową FN82 z 2 km 12,7 mm. Ponadto zmodyfikowano wyposażenie radiowe, radar oraz w komorze bombowej zamontowano dodatkowy zbiornika paliwa o pojemności 400 galonów. Górne powierzchnie maszyny były pomalowane na biało a spodnie na czarno. Nie wzięła udziału w walkach.
Mk. II - napędzana silnikami gwiazdowymi chłodzonym powietrzem Bristol Hercules VI (moc 1277 kW) - pierwsze 27 sztuk a pozostałe wersją XVI (moc 1270 kW). Powstała z uwagi na braki w dostawach silników RR Merlin. Prototyp tej wersji oblatano 26 listopada 1941 roku. Wyprodukowano 300 sztuk, od marca 1942 roku, w zakładach Armstrong Whitworth, z zamówionych 1000 sztuk. Pierwsze egzemplarze nie różniły się od wersji Mk. I, ale potem zaczęto dokonywać modyfikacji. Montowano wypukłe drzwi komory bombowej co pozwalała zabierać zwiększony do 3628 kg ładunek bomb, ale mimo to miała niższy udźwig bomb niż wersja Mk. I. Zamiast radaru H2S zaczęto montować aparaturę nawigacyjno-celowniczą G-H, umożliwiającą bombardowania w warunkach ograniczonej widoczności. W miejsce radaru H2S na spodzie kadłuba, montowano dolną wieżyczkę FN64. Wieżyczka ogonowa FN20 została zamieniona na FN120, o lżejszej konstrukcji i z lepszym celownikiem. Montowano też tłumiki płomienia na rurach wydechowych silników. Wersja ta miała podobne osiągi jak Mk. I, przy czym do wysokości 5486 m miała lepsze wznoszenie, a ponad nią już gorsze. Dodatkowo miała niższy pułap niż wersja Mk. I.
Mk. III - napędzana amerykańskimi silnikami licencyjnymi Packard Merlin 28, Merlin 38 lub Merlin 224 (3039 sztuk).
Mk. III (Special) - zmodyfikowane w 1943 B. Mk III z 617 dywizjonu tzw. "Dambusters" utworzonego w celu zniszczenia tam na Renie. Przenosiły poprzecznie zamontowane, rotujące bomby skaczące. W tym celu usunięto drzwi komory bombowej oraz dodatkowo wieżyczkę grzbietową. Zamontowano specjalne urządzenie do nadawania ruchu wirowego bombom, jeszcze przed ich zrzutem. Ponadto w komorze bombowej i pod nosem zamontowano lampy do oceny wysokości lotu nad powierzchnią, Przebudowano w ten sposób 19 maszyn. Podczas akcji, 16/17 maja 1943 roku, zniszczono trzy tamy, tracąc osiem maszyn. Po akcji, maszyny przebudowano z powrotem do postaci normalnych bombowców.
A.S.R. III - specjalna wersja, dla ratownictwa morskiego. Montowano na niej radar oraz w komorze bombowej umieszczano łódź zrzucaną rozbitkom. Na maszynach tych przeważnie usuwano całkowicie uzbrojenie obronne oraz dodawano w kadłubie dodatkowe okienka do obserwacji.
Mk. VI - przebudowane w 1943 9 sztuk Mk. III w których zamontowano silniki Packard Merlin 85 z 635 dywizjonu. Silniki te miały dwubiegowe sprężarki, co poprawiało pułap i osiągi na dużych wysokościach. Usunięto w nich też, przeważnie, wieżyczkę w nosie maszyny. Wykorzystywano je do oznakowywania terenu zrzutu bomb dla formacji bombowców.
Mk. VII - 180 samolotów Mk. I przebudowane w 1945 z odmiennym uzbrojeniem strzeleckim. Na grzbiecie kadłuba zamontowano wieżyczkę Martin 250CE z 2 km 12,7 mm i przesunięto ją bardziej do tyłu a w ogonie wieżyczkę FN82 z 2 km 12,7 mm.
Mk. X (B.Mk X) - wersja budowana w Kanadzie, z silnikami Packard Merlin 38 a potem 224, ze zmodyfikowanym wyposażeniem kabiny i zmodyfikowaną instalacją elektryczną. Na ostatnich egzemplarzach montowano wieżyczki jak w wersji Mk. VII. Zbudowano 430 sztuk.
Mk. XPP - Mk. X przebudowane na samoloty pasażerskie i pocztowe. Pozbawione wieżyczek, a w komorze bombowej dodatkowy zbiornik paliwa (2 sztuki)
2.Bristol Blenheim
Bristol Blenheim – brytyjski dwusilnikowy lekki bombowiec okresu II wojny światowej, używany także w wersji ciężkiego myśliwca, zaprojektowany i budowany w zakładach Bristol Aeroplane Company.
Samolot został początkowo zaprojektowany jako szybki, mały samolot pasażerski Bristol typ 142, dla sześciu pasażerów. Prototyp, nazwany "Britain First", został oblatany 12 kwietnia 1934. Pod wrażeniem jego dużej szybkości, w 1935, po próbach wojskowych, lotnictwo wojskowe zleciło także opracowanie wersji bombowej. Pierwszy prototyp wersji bombowej, oznaczonej jako typ 142M, został oblatany 25 czerwca 1936. Główną zmianą konstrukcyjną była zmiana układu z dolnopłata na średniopłat, w celu pomieszczenia komory bombowej. Brytyjskie lotnictwo wojskowe (Royal Air Force) zamówiło od razu 150 samolotów, pod nazwą Blenheim.
Pierwszą wersją seryjną był Blenheim Mk I. Odznaczał się on dwusobową, bogato przeszkloną kabiną w nosie kadłuba z miejscami pilota i bombardiera obok siebie. Kolejne wersje: dalekiego zasięgu Mk II i rozpoznawcza Mk III nie wyszły poza stadium prototypu. Do masowej produkcji weszła natomiast wersja bombowo rozpoznawcza Mk IV z końca 1937 (oznaczenie fabryczne: typ 149, początkowo nazwana miała być Bolingbroke). Odróżniała się ona posiadaniem nowego wydłużonego i asymetrycznego przodu kadłuba, w którym bombardier leżał na brzuchu w tzw. "kołysce", mając lepsze możliwości obserwacji. Miała ona również mocniejsze silniki i większy zasięg. Część samolotów Mk IV w wersji rozpoznawczej miała pod nosem kadłuba nieruchomą wieżyczkę ze zdalnie obsługiwanym karabinem maszynowym, strzelającym do tyłu.
Blenheimy trafiły do brytyjskiego lotnictwa bombowego (RAF Bomber Command) od wiosny 1937 roku, zastępując lekkie dwupłatowe bombowce starszych typów. 3 września 1939 RAF posiadał 24 dywizjony wyposażone w Blenheimy. Od 1939 roku samoloty Bolingbroke używane były przez lotnictwo kanadyjskie, głównie do obrony wybrzeża.
Blenheim Mk IV dokonał pierwszego lotu bojowego lotnictwa brytyjskiego w II wojnie światowej – 3 września o godz. 10.30 dokonał rozpoznania floty niemieckiej w Wilhelmshaven. 4 września Blenheimy dokonały także (razem z samolotami Wellington) pierwszego nalotu bojowego – przeciw niemieckim okrętom w Wilhelmshaven, jednakże bez efektów, za to ze stratami na skutek ognia przeciwlotniczego. Samolotów Blenheim używano także w lotnictwie przybrzeżnym (Coastal Command) – 11 marca 1940 Blenheim Mk IV jako pierwszy brytyjski samolot zatopił niemiecki okręt podwodny (U-31). Kanadyjskie Bolingbroke dokonały pierwszych ataków lotniczych na U-boota i japoński okręt podwodny u wybrzeży Kanady. 6 dywizjonów Blenheimów było używanych w składzie brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego we Francji w 1940, ponosząc duże straty podczas kampanii francuskiej. Zaprojektowane jako szybkie lekkie bombowce dzienne, Blenheimy okazały się przestarzałe już w zasadzie w chwili wybuchu wojny, kiedy pojawiły się myśliwce o lepszych osiągach, toteż po 1940 roku były kierowane na poboczne teatry działań wojennych. Samoloty te używane były także w walkach w Afryce, Grecji na Bliskim Wschodzie i Dalekim Wschodzie – w Birmie i Malajach przeciw Japończykom. Samoloty te wycofano z pierwszej linii w 1943 roku. Mimo że szybkość Blenheimów już po wejściu do służby okazała się niewystarczająca, a udźwig bomb stał się względnie niewielki jak na dwusilnikowy samolot, konstrukcja ta była oceniana jako udana. Był to pierwszy nowoczesny bombowiec RAF, oceniany był także jako łatwy w pilotażu.
Do czasu pojawienia się myśliwców nocnych "z prawdziwego zdarzenia" Bristol Beaufighter i De Havilland Mosquito, Blenheimy w wersji Mk IF używane były jako myśliwce nocne do osłony Wysp Brytyjskich. Pierwsze zwycięstwo Blenheim odniósł w nocy z 2 na 3 lipca 1940, zestrzeliwując bombowiec Dornier Do 17.
18 samolotów Blenheim Mk I używanych było przez lotnictwo Finlandii podczas wojny zimowej przeciw ZSRR 1939-40. Następnie Finlandia zakupiła dalsze 24 samoloty oraz zbudowała 55 na licencji (45 Mk I i 10 Mk IV), przez co łącznie używano ich 97. Samoloty te stanowiły podstawę fińskiego lotnictwa bombowego podczas wojny fińsko-radzieckiej 1941-44, a używane były do lat 50.
20 samolotów Mk I zakupiło lotnictwo Jugosławii, wraz z licencją na produkcję. Przed zajęciem kraju przez Niemcy ukończono jednak jedynie 16 samolotów. Jugosłowiańskie Blenheimy wzięły udział w walkach z Niemcami w 1941. Ocalałe samoloty były używane przez siły Chorwacji przeciw ZSRR. 10 samolotów używało bojowo lotnictwo greckie przeciw Niemcom w 1940, a 13 lotnictwo rumuńskie w okresie 1940-44 przeciw ZSRR. 30 egzemplarzy użytkowało od 1939 lotnictwo tureckie. Podczas wojny samoloty Blenheim były przekazywane przez Brytyjczyków lotnictwu Wolnej Francji i innych sojuszników (polskie dywizjony nie używały jednak tego typu samolotu). Partia Blenheimów była też sprzedana w 1942 do neutralnej Portugalii.
Obecnie istnieje szereg egzemplarzy muzealnych i tylko jeden samolot w stanie zdolnym do lotu (wersja Bolingbroke Mk IV), własność Aircraft Restoration Company w Duxford w Wielkiej Brytanii.
3.Supermarine Spitfire to myśliwiec zbudowany w wytwórni Supermarine w Southampton w Anglii. Jeden z najsłynniejszych używanych podczas II wojny światowej samolotów bojowych, na którym walczyli również Polacy.
Jeden z najsłynniejszych samolotów myśliwskich II wojny światowej - angielski Spitfire (pol. złośnik, choleryk) został zaprojektowany w wytwórni Supermarine przez znanego konstruktora głośnych w latach trzydziestych rekordowych wodnosamolotów - inż. Reginalda Josepha Mitchella. W 1931 Ministerstwo Lotnictwa wydało wymagania nr F7/30 na nowy samolot myśliwski. W odpowiedzi na to wytwórnia Supermarine opracowała maszynę oznaczoną jako Typ 224. Był to całkowicie metalowy dolnopłat, ze stałym podwoziem, napędzany najmocniejszym wtedy silnikiem Rolls Royce Goshawk z powierzchniowym systemem chłodzenia na skrzydłach, który sprawiał duże problemy. Osiągi samolotu nie były lepsze od konkurentów. Maszynę tę w 1935 roku nazwano Spitfire. Konkurs wtedy wygrał i wszedł do produkcji Gloster Gladiator. W lecie 1934 roku rozpoczęto prace nad poprawą osiągów maszyny, maszynie w ten sposób powstałej nadano oznaczenie Typ 300. Postanowiono zastosować nowy silnik PV12, późniejszy Merlin. Podwozie miało być chowane, cieńsze skrzydło o eliptycznym obrysie i kabinę z owiewką oraz pracujące pokrycie. W oparciu o tak poprawiony projekt Ministerstwo Lotnictwa wydało nowe wymagania nr F37/34 i F10/35. Jeszcze w 1935 roku samolot miał mieć powierzchniowy system chłodzenia ale zamieniono go na nowy typ chłodnicy.
Wersje Avro Lancaster:
Mk. I (B.Mk I) - podstawowa wersja, napędzana silnikami Rolls-Royce Merlin XX o mocy 1280 KM, a egzemplarze późniejszej produkcji Merlin 22, końcowej Merlin 24. W 1943 roku, zaczęto montować radar H2S. Wyprodukowano łącznie 3425 sztuk tej wersji.
Mk. I (Special) - specjalna wersja powstała w 1945 z przebudowania egzemplarzy wersji B. Mk I, przystosowana do przenoszenia super ciężkich bomb "Grand Slam" o wadze 9979 kg (22000 funtów). Miały wydłużoną komorę bombową, pozbawiono ją drzwi i wzmocniono podłużnice podłogi, tak by samolot mógł udźwignąć bombę. Bomba pomimo tych modyfikacji i tak wystawała z komory bombowej i wyglądał jakby przenosił torpedę. Były na nich zamontowane podrasowane silniki Merlin 24 ze śmigłami z łopatami wygiętymi jak szable oraz miały wzmocnione podwozie. W celu zredukowania masy własnej samolotu usunięto z nich wieżyczki dziobową i grzbietową, a uzbrojenie ogonowej ograniczono z 4 do 2 km Browning kal 7,7 mm. Masa startowa z bombą "Grand Slam" wynosiła 33112 kg, zasięg 2655 km, a pułap maksymalny 5180 m. Zrzucono z nich w okresie od marca do maja 1945 roku 41 bomb "Grand Slam". Powstały 33 sztuki tej wersji.PR. I - wersja przeznaczona do rozpoznania fotograficznego. Usunięto całe uzbrojenie obronne łącznie z wieżyczkami, co spowodowało przebudowę nosa maszyny. Aparaty fotograficzne zostały zamontowane w komorze bombowej. W czasie wojny używana w dywizjonach 82 i 541, a po wojnie w dywizjonie 683 na Bliskim Wschodzie.
Mk. I (FE) - wersja dalekiego zasięgu, przeznaczona do walk na Dalekim Wschodzie w warunkach tropikalnych. Bazowała na ostatnich seriach wersji Mk. I. Miały one wieżyczkę nosową FN5 i ogonową FN82 z 2 km 12,7 mm. Ponadto zmodyfikowano wyposażenie radiowe, radar oraz w komorze bombowej zamontowano dodatkowy zbiornika paliwa o pojemności 400 galonów. Górne powierzchnie maszyny były pomalowane na biało a spodnie na czarno. Nie wzięła udziału w walkach.
Mk. II - napędzana silnikami gwiazdowymi chłodzonym powietrzem Bristol Hercules VI (moc 1277 kW) - pierwsze 27 sztuk a pozostałe wersją XVI (moc 1270 kW). Powstała z uwagi na braki w dostawach silników RR Merlin. Prototyp tej wersji oblatano 26 listopada 1941 roku. Wyprodukowano 300 sztuk, od marca 1942 roku, w zakładach Armstrong Whitworth, z zamówionych 1000 sztuk. Pierwsze egzemplarze nie różniły się od wersji Mk. I, ale potem zaczęto dokonywać modyfikacji. Montowano wypukłe drzwi komory bombowej co pozwalała zabierać zwiększony do 3628 kg ładunek bomb, ale mimo to miała niższy udźwig bomb niż wersja Mk. I. Zamiast radaru H2S zaczęto montować aparaturę nawigacyjno-celowniczą G-H, umożliwiającą bombardowania w warunkach ograniczonej widoczności. W miejsce radaru H2S na spodzie kadłuba, montowano dolną wieżyczkę FN64. Wieżyczka ogonowa FN20 została zamieniona na FN120, o lżejszej konstrukcji i z lepszym celownikiem. Montowano też tłumiki płomienia na rurach wydechowych silników. Wersja ta miała podobne osiągi jak Mk. I, przy czym do wysokości 5486 m miała lepsze wznoszenie, a ponad nią już gorsze. Dodatkowo miała niższy pułap niż wersja Mk. I.
Mk. III - napędzana amerykańskimi silnikami licencyjnymi Packard Merlin 28, Merlin 38 lub Merlin 224 (3039 sztuk).
Mk. III (Special) - zmodyfikowane w 1943 B. Mk III z 617 dywizjonu tzw. "Dambusters" utworzonego w celu zniszczenia tam na Renie. Przenosiły poprzecznie zamontowane, rotujące bomby skaczące. W tym celu usunięto drzwi komory bombowej oraz dodatkowo wieżyczkę grzbietową. Zamontowano specjalne urządzenie do nadawania ruchu wirowego bombom, jeszcze przed ich zrzutem. Ponadto w komorze bombowej i pod nosem zamontowano lampy do oceny wysokości lotu nad powierzchnią, Przebudowano w ten sposób 19 maszyn. Podczas akcji, 16/17 maja 1943 roku, zniszczono trzy tamy, tracąc osiem maszyn. Po akcji, maszyny przebudowano z powrotem do postaci normalnych bombowców.
A.S.R. III - specjalna wersja, dla ratownictwa morskiego. Montowano na niej radar oraz w komorze bombowej umieszczano łódź zrzucaną rozbitkom. Na maszynach tych przeważnie usuwano całkowicie uzbrojenie obronne oraz dodawano w kadłubie dodatkowe okienka do obserwacji.
Mk. VI - przebudowane w 1943 9 sztuk Mk. III w których zamontowano silniki Packard Merlin 85 z 635 dywizjonu. Silniki te miały dwubiegowe sprężarki, co poprawiało pułap i osiągi na dużych wysokościach. Usunięto w nich też, przeważnie, wieżyczkę w nosie maszyny. Wykorzystywano je do oznakowywania terenu zrzutu bomb dla formacji bombowców.
Mk. VII - 180 samolotów Mk. I przebudowane w 1945 z odmiennym uzbrojeniem strzeleckim. Na grzbiecie kadłuba zamontowano wieżyczkę Martin 250CE z 2 km 12,7 mm i przesunięto ją bardziej do tyłu a w ogonie wieżyczkę FN82 z 2 km 12,7 mm.
Mk. X (B.Mk X) - wersja budowana w Kanadzie, z silnikami Packard Merlin 38 a potem 224, ze zmodyfikowanym wyposażeniem kabiny i zmodyfikowaną instalacją elektryczną. Na ostatnich egzemplarzach montowano wieżyczki jak w wersji Mk. VII. Zbudowano 430 sztuk.
Mk. XPP - Mk. X przebudowane na samoloty pasażerskie i pocztowe. Pozbawione wieżyczek, a w komorze bombowej dodatkowy zbiornik paliwa (2 sztuki)
2.Bristol Blenheim
Bristol Blenheim – brytyjski dwusilnikowy lekki bombowiec okresu II wojny światowej, używany także w wersji ciężkiego myśliwca, zaprojektowany i budowany w zakładach Bristol Aeroplane Company.
Samolot został początkowo zaprojektowany jako szybki, mały samolot pasażerski Bristol typ 142, dla sześciu pasażerów. Prototyp, nazwany "Britain First", został oblatany 12 kwietnia 1934. Pod wrażeniem jego dużej szybkości, w 1935, po próbach wojskowych, lotnictwo wojskowe zleciło także opracowanie wersji bombowej. Pierwszy prototyp wersji bombowej, oznaczonej jako typ 142M, został oblatany 25 czerwca 1936. Główną zmianą konstrukcyjną była zmiana układu z dolnopłata na średniopłat, w celu pomieszczenia komory bombowej. Brytyjskie lotnictwo wojskowe (Royal Air Force) zamówiło od razu 150 samolotów, pod nazwą Blenheim.
Pierwszą wersją seryjną był Blenheim Mk I. Odznaczał się on dwusobową, bogato przeszkloną kabiną w nosie kadłuba z miejscami pilota i bombardiera obok siebie. Kolejne wersje: dalekiego zasięgu Mk II i rozpoznawcza Mk III nie wyszły poza stadium prototypu. Do masowej produkcji weszła natomiast wersja bombowo rozpoznawcza Mk IV z końca 1937 (oznaczenie fabryczne: typ 149, początkowo nazwana miała być Bolingbroke). Odróżniała się ona posiadaniem nowego wydłużonego i asymetrycznego przodu kadłuba, w którym bombardier leżał na brzuchu w tzw. "kołysce", mając lepsze możliwości obserwacji. Miała ona również mocniejsze silniki i większy zasięg. Część samolotów Mk IV w wersji rozpoznawczej miała pod nosem kadłuba nieruchomą wieżyczkę ze zdalnie obsługiwanym karabinem maszynowym, strzelającym do tyłu.
Blenheimy trafiły do brytyjskiego lotnictwa bombowego (RAF Bomber Command) od wiosny 1937 roku, zastępując lekkie dwupłatowe bombowce starszych typów. 3 września 1939 RAF posiadał 24 dywizjony wyposażone w Blenheimy. Od 1939 roku samoloty Bolingbroke używane były przez lotnictwo kanadyjskie, głównie do obrony wybrzeża.
Blenheim Mk IV dokonał pierwszego lotu bojowego lotnictwa brytyjskiego w II wojnie światowej – 3 września o godz. 10.30 dokonał rozpoznania floty niemieckiej w Wilhelmshaven. 4 września Blenheimy dokonały także (razem z samolotami Wellington) pierwszego nalotu bojowego – przeciw niemieckim okrętom w Wilhelmshaven, jednakże bez efektów, za to ze stratami na skutek ognia przeciwlotniczego. Samolotów Blenheim używano także w lotnictwie przybrzeżnym (Coastal Command) – 11 marca 1940 Blenheim Mk IV jako pierwszy brytyjski samolot zatopił niemiecki okręt podwodny (U-31). Kanadyjskie Bolingbroke dokonały pierwszych ataków lotniczych na U-boota i japoński okręt podwodny u wybrzeży Kanady. 6 dywizjonów Blenheimów było używanych w składzie brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego we Francji w 1940, ponosząc duże straty podczas kampanii francuskiej. Zaprojektowane jako szybkie lekkie bombowce dzienne, Blenheimy okazały się przestarzałe już w zasadzie w chwili wybuchu wojny, kiedy pojawiły się myśliwce o lepszych osiągach, toteż po 1940 roku były kierowane na poboczne teatry działań wojennych. Samoloty te używane były także w walkach w Afryce, Grecji na Bliskim Wschodzie i Dalekim Wschodzie – w Birmie i Malajach przeciw Japończykom. Samoloty te wycofano z pierwszej linii w 1943 roku. Mimo że szybkość Blenheimów już po wejściu do służby okazała się niewystarczająca, a udźwig bomb stał się względnie niewielki jak na dwusilnikowy samolot, konstrukcja ta była oceniana jako udana. Był to pierwszy nowoczesny bombowiec RAF, oceniany był także jako łatwy w pilotażu.
Do czasu pojawienia się myśliwców nocnych "z prawdziwego zdarzenia" Bristol Beaufighter i De Havilland Mosquito, Blenheimy w wersji Mk IF używane były jako myśliwce nocne do osłony Wysp Brytyjskich. Pierwsze zwycięstwo Blenheim odniósł w nocy z 2 na 3 lipca 1940, zestrzeliwując bombowiec Dornier Do 17.
18 samolotów Blenheim Mk I używanych było przez lotnictwo Finlandii podczas wojny zimowej przeciw ZSRR 1939-40. Następnie Finlandia zakupiła dalsze 24 samoloty oraz zbudowała 55 na licencji (45 Mk I i 10 Mk IV), przez co łącznie używano ich 97. Samoloty te stanowiły podstawę fińskiego lotnictwa bombowego podczas wojny fińsko-radzieckiej 1941-44, a używane były do lat 50.
20 samolotów Mk I zakupiło lotnictwo Jugosławii, wraz z licencją na produkcję. Przed zajęciem kraju przez Niemcy ukończono jednak jedynie 16 samolotów. Jugosłowiańskie Blenheimy wzięły udział w walkach z Niemcami w 1941. Ocalałe samoloty były używane przez siły Chorwacji przeciw ZSRR. 10 samolotów używało bojowo lotnictwo greckie przeciw Niemcom w 1940, a 13 lotnictwo rumuńskie w okresie 1940-44 przeciw ZSRR. 30 egzemplarzy użytkowało od 1939 lotnictwo tureckie. Podczas wojny samoloty Blenheim były przekazywane przez Brytyjczyków lotnictwu Wolnej Francji i innych sojuszników (polskie dywizjony nie używały jednak tego typu samolotu). Partia Blenheimów była też sprzedana w 1942 do neutralnej Portugalii.
Obecnie istnieje szereg egzemplarzy muzealnych i tylko jeden samolot w stanie zdolnym do lotu (wersja Bolingbroke Mk IV), własność Aircraft Restoration Company w Duxford w Wielkiej Brytanii.
3.Supermarine Spitfire to myśliwiec zbudowany w wytwórni Supermarine w Southampton w Anglii. Jeden z najsłynniejszych używanych podczas II wojny światowej samolotów bojowych, na którym walczyli również Polacy.
Jeden z najsłynniejszych samolotów myśliwskich II wojny światowej - angielski Spitfire (pol. złośnik, choleryk) został zaprojektowany w wytwórni Supermarine przez znanego konstruktora głośnych w latach trzydziestych rekordowych wodnosamolotów - inż. Reginalda Josepha Mitchella. W 1931 Ministerstwo Lotnictwa wydało wymagania nr F7/30 na nowy samolot myśliwski. W odpowiedzi na to wytwórnia Supermarine opracowała maszynę oznaczoną jako Typ 224. Był to całkowicie metalowy dolnopłat, ze stałym podwoziem, napędzany najmocniejszym wtedy silnikiem Rolls Royce Goshawk z powierzchniowym systemem chłodzenia na skrzydłach, który sprawiał duże problemy. Osiągi samolotu nie były lepsze od konkurentów. Maszynę tę w 1935 roku nazwano Spitfire. Konkurs wtedy wygrał i wszedł do produkcji Gloster Gladiator. W lecie 1934 roku rozpoczęto prace nad poprawą osiągów maszyny, maszynie w ten sposób powstałej nadano oznaczenie Typ 300. Postanowiono zastosować nowy silnik PV12, późniejszy Merlin. Podwozie miało być chowane, cieńsze skrzydło o eliptycznym obrysie i kabinę z owiewką oraz pracujące pokrycie. W oparciu o tak poprawiony projekt Ministerstwo Lotnictwa wydało nowe wymagania nr F37/34 i F10/35. Jeszcze w 1935 roku samolot miał mieć powierzchniowy system chłodzenia ale zamieniono go na nowy typ chłodnicy.
