1.M26 General Pershing
Czołg średni M26 General Pershing uważany jest za najlepszy czołg będący na wyposażeniu armi amerykańskiej w okresie II wojny światowej. M-26 był ewolucją serii T-26, więc tak T-26 był jego prototypem. Na front trafił jako czołg średni, pod koniec, lub zaraz po wojnie przeklasyfikowano go na czołg ciężki, a na początku 1946 znowu na czołg średni. Produkcja jednej podstawowej wersji czołgu trwała w latach 1944-1945 i ogółem wyprodukowano ok 2 000 pojazów tego typu. Kadłub był spawany głównie z elementów odlewanych, a mniejszej ilości z walcowanych. W przedniej części kadłuba miejsce zajmowali dwaj kierowcy. Wieża natomiast była całkowitym odlewem. Trzyosobowa wieża była obracana za pomocą siłownika hydraulicznego napędzanego elektrycznie lub ręcznie. Podział wieży był następujący : w prawej części znajdowało stanowisko celowniczego, obok czyli po lewej miejsce zajmował ładowniczy, miał on do dyspozycji mały otwierany i zamykany luk do wyrzucania łusek lub obseracji terenu, natomiast dowódca znajdował się po prawej stronie za celowniczym. Dowódca miał do dyspozycji obrotową wieżyczkę z sześcioma wizierami ze szkłem pancernym oraz obrotowy peryskop M6. Radiostację z tyłu wieży również obsługiwał dowódca. Grubości pancerza wynosił 34-102 mm, płyta tylnia i podłoga 12,7-25 mm, ściany boczne 51-90 mm, płyta górna 22mm. Całkowita masa czołgu wynosiła 41 t. Jednostką napędową był silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy (V), chłodzony wodą, typu Ford GAF V-8, o mocy 500 KM. Prędkość maksymalna po drodze to 50 km/h. Uzbrojenie to przedewszystkim armata M3 L/50 kalibru 90 mm oraz sprężony km Browning M1919A4 kalibru 7,62 mm. Również w wieży był zamontowany brytyjski miotacz granatników dymnych M3. Dodatkowo w czołgu był przewożony km Browning M2HB klibru 12,7 mm, montowany na wieży pojazdu. Łącznie w maszynie wożono 70 nabojów do armaty, 550 sztuk amunicji do km o kalibrze 12,7 mm i 5 000 sztuk amunicji do km o kalibrze 7,62 mm. Układ jezdny składał się z 12 podwójnych stalowych kół z bandażami. Z tyłu koła napędowe, z przodu napinające. Gąsienice o szerokości metalowe T81 o wymiarach 610 mm lub metalowo-gumowe T80E1 o wymiarach 584 mm były podtrzymywane na pięciu rolkach z bandażami. Do Europy przetransportowano 310 czołgów. Natomiast tylko 200 maszyn tego typu zdążono przydzielić jednostkom USA do dnia zakończenia II wojny światowej.
2.M4 Sherman
M4 Sherman – amerykański czołg średni, stosowany w czasie II wojny światowej. Brytyjczycy używali nazwy M4 General Sherman. Czołg nazwany na cześć generała Williama Shermana.
Sherman bazował na podwoziu i wielu podzespołach czołgu M3 Lee, na którym zamontowano wieżę z działem 75 mm. Umożliwiło to szybkie przestawienie się zakładów na produkcje nowego pojazdu. Dlatego w okresie od lutego 1942 r. do końca II wojny światowej wyprodukowano łącznie 49 000 sztuk wszystkich wersji. Używany, między innymi, przez armie USA, Wielkiej Brytanii, Polski, Francji i ZSRR. Zbudowano także wersje specjalne, takie jak: pływającego Shermana DD (Duplex Drive – podwójny napęd), Sherman Crab (z trałem przeciwminowym), Sherman Dozer (czołg inżynieryjny ze spychaczem z przodu - do rozminowywania i prac inżynierskich), Sherman Zippo (Sherman zamontowanym miotaczem ognia zamiast głównego działa), czołgi rozkładające mosty itp.
Produkcję M4 rozpoczęto w lutym 1942 r. i do lipca tegoż roku wszystkie fabryki wytwarzające czołg M3 Lee przestawiły się na jego produkcję. Użyty bojowo został po raz pierwszy przez brytyjską 8 Armię w bitwie pod El Alamein (252 szt). Od lata 1943 r. M4 stał się podstawowym czołgiem średnim aliantów zachodnich w tym (z chwilą wejścia do działań) 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka i 2 Brygady Pancernej 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Koniec II wojny światowej, zakończył też produkcję M4 a armie brytyjska i amerykańska zaczęły zastępować Shermany nowszymi konstrukcjami lecz został przekazany lub odsprzedany do wielu krajów świata. Następnie użyty został przez kilka armii (wchodzących w skład sił ONZ) w wojnie koreańskiej oraz przez Francuzów w wojnie indochińskiej. Kolejnymi konfliktami, w których Sherman starł się z innymi czołgami była wojna indyjsko-pakistańska z 1965 r.(wykorzystany przez siły Indyjskie) oraz wojna sześciodniowa z 1967 r. (użyty przez armię Izraela). Ostatnim była wojna Yom Kippur w 1973 r., w której izraelskie Shermany, mocno już zużyte, okazały się doskonałymi celami dla nowoczesnych środków p.panc. (np. kierowanych pocisków rakietowych AT-3 Sagger).
Część izraelskich M4 była uzbrojonych we francuskie działo 75 mm (M-50 SuperSherman) lub w 105 mm (M-51 Isherman). Wiele krajów w Ameryce Południowej używało Shermanów jeszcze długo po wojnie.
Czołg średni M26 General Pershing uważany jest za najlepszy czołg będący na wyposażeniu armi amerykańskiej w okresie II wojny światowej. M-26 był ewolucją serii T-26, więc tak T-26 był jego prototypem. Na front trafił jako czołg średni, pod koniec, lub zaraz po wojnie przeklasyfikowano go na czołg ciężki, a na początku 1946 znowu na czołg średni. Produkcja jednej podstawowej wersji czołgu trwała w latach 1944-1945 i ogółem wyprodukowano ok 2 000 pojazów tego typu. Kadłub był spawany głównie z elementów odlewanych, a mniejszej ilości z walcowanych. W przedniej części kadłuba miejsce zajmowali dwaj kierowcy. Wieża natomiast była całkowitym odlewem. Trzyosobowa wieża była obracana za pomocą siłownika hydraulicznego napędzanego elektrycznie lub ręcznie. Podział wieży był następujący : w prawej części znajdowało stanowisko celowniczego, obok czyli po lewej miejsce zajmował ładowniczy, miał on do dyspozycji mały otwierany i zamykany luk do wyrzucania łusek lub obseracji terenu, natomiast dowódca znajdował się po prawej stronie za celowniczym. Dowódca miał do dyspozycji obrotową wieżyczkę z sześcioma wizierami ze szkłem pancernym oraz obrotowy peryskop M6. Radiostację z tyłu wieży również obsługiwał dowódca. Grubości pancerza wynosił 34-102 mm, płyta tylnia i podłoga 12,7-25 mm, ściany boczne 51-90 mm, płyta górna 22mm. Całkowita masa czołgu wynosiła 41 t. Jednostką napędową był silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy (V), chłodzony wodą, typu Ford GAF V-8, o mocy 500 KM. Prędkość maksymalna po drodze to 50 km/h. Uzbrojenie to przedewszystkim armata M3 L/50 kalibru 90 mm oraz sprężony km Browning M1919A4 kalibru 7,62 mm. Również w wieży był zamontowany brytyjski miotacz granatników dymnych M3. Dodatkowo w czołgu był przewożony km Browning M2HB klibru 12,7 mm, montowany na wieży pojazdu. Łącznie w maszynie wożono 70 nabojów do armaty, 550 sztuk amunicji do km o kalibrze 12,7 mm i 5 000 sztuk amunicji do km o kalibrze 7,62 mm. Układ jezdny składał się z 12 podwójnych stalowych kół z bandażami. Z tyłu koła napędowe, z przodu napinające. Gąsienice o szerokości metalowe T81 o wymiarach 610 mm lub metalowo-gumowe T80E1 o wymiarach 584 mm były podtrzymywane na pięciu rolkach z bandażami. Do Europy przetransportowano 310 czołgów. Natomiast tylko 200 maszyn tego typu zdążono przydzielić jednostkom USA do dnia zakończenia II wojny światowej.
2.M4 Sherman
M4 Sherman – amerykański czołg średni, stosowany w czasie II wojny światowej. Brytyjczycy używali nazwy M4 General Sherman. Czołg nazwany na cześć generała Williama Shermana.
Sherman bazował na podwoziu i wielu podzespołach czołgu M3 Lee, na którym zamontowano wieżę z działem 75 mm. Umożliwiło to szybkie przestawienie się zakładów na produkcje nowego pojazdu. Dlatego w okresie od lutego 1942 r. do końca II wojny światowej wyprodukowano łącznie 49 000 sztuk wszystkich wersji. Używany, między innymi, przez armie USA, Wielkiej Brytanii, Polski, Francji i ZSRR. Zbudowano także wersje specjalne, takie jak: pływającego Shermana DD (Duplex Drive – podwójny napęd), Sherman Crab (z trałem przeciwminowym), Sherman Dozer (czołg inżynieryjny ze spychaczem z przodu - do rozminowywania i prac inżynierskich), Sherman Zippo (Sherman zamontowanym miotaczem ognia zamiast głównego działa), czołgi rozkładające mosty itp.
Produkcję M4 rozpoczęto w lutym 1942 r. i do lipca tegoż roku wszystkie fabryki wytwarzające czołg M3 Lee przestawiły się na jego produkcję. Użyty bojowo został po raz pierwszy przez brytyjską 8 Armię w bitwie pod El Alamein (252 szt). Od lata 1943 r. M4 stał się podstawowym czołgiem średnim aliantów zachodnich w tym (z chwilą wejścia do działań) 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka i 2 Brygady Pancernej 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Koniec II wojny światowej, zakończył też produkcję M4 a armie brytyjska i amerykańska zaczęły zastępować Shermany nowszymi konstrukcjami lecz został przekazany lub odsprzedany do wielu krajów świata. Następnie użyty został przez kilka armii (wchodzących w skład sił ONZ) w wojnie koreańskiej oraz przez Francuzów w wojnie indochińskiej. Kolejnymi konfliktami, w których Sherman starł się z innymi czołgami była wojna indyjsko-pakistańska z 1965 r.(wykorzystany przez siły Indyjskie) oraz wojna sześciodniowa z 1967 r. (użyty przez armię Izraela). Ostatnim była wojna Yom Kippur w 1973 r., w której izraelskie Shermany, mocno już zużyte, okazały się doskonałymi celami dla nowoczesnych środków p.panc. (np. kierowanych pocisków rakietowych AT-3 Sagger).
Część izraelskich M4 była uzbrojonych we francuskie działo 75 mm (M-50 SuperSherman) lub w 105 mm (M-51 Isherman). Wiele krajów w Ameryce Południowej używało Shermanów jeszcze długo po wojnie.
