1.Thompson
Pistolet maszynowy Thompson został wyprodukowany przez firmę Aut-Ordnance, został jednym z najlepszych pistoletów maszynaowych na świecie. Przed II wojną światową w USA przez policję i mafię, wtedy został rozsławiony.
Żołnierze amerykańscy uwielbiali tę broń ze względu na dużą szybkostrzelność.
Wersje Tommy-Guna

• M1921 – pierwszy model produkcyjny, bardzo dobrze wykończony, części drewniane były wykonane ze szlachetnych odmian drewna.
• M1927 – samopowtarzalna odmiana M1921, strzelająca wyłącznie ogniem pojedynczym.
• M1928 – krótsza odmiana M1921, najbardziej znana wersja pistoletu maszynowego Thompsona, pojawiająca się w wielu filmach. W latach 30. weszła na wyposażenie US Navy i Marines. W momencie wybuchu II wojny światowej wielkie zamówienia z Wielkiej Brytanii i Francji uratowały producenta przed bankructwem.
• M1928A1 – model, który wszedł do produkcji tuż przed japońskim atakiem na Pearl Harbor. Zmiany polegały przede wszystkim na zastąpieniu przedniego chwytu łożem oraz na uproszczeniu konstrukcji. Ta wersja była znacznie tańsza w produkcji. Mogła używać magazynków pudełkowych z 20 lub 30 nabojami lub bębnowych z 50 lub 100 nabojami, choć w praktyce okazało się, że korzystanie z magazynków bębnowych prowadziło do częstych zacięć.
• M-1 – jeszcze bardziej uproszczona wersja tego pistoletu maszynowego. . Z lufy zniknęły charakterystyczne żebra poprawiające chłodzenie, a rękojeść napinania zamka przeniesiono na prawy bok komory zamkowej. Wersja M1 mogła być zasilana tylko z magazynków pudełkowych. Weszła do służby w 1943r.

2.M1 GARRAND
Amerykański karabin samopowtarzalny, wchodził powoli do uzbrojenia USA po I wojnie światowej.
Dopiero po wybuchu II wojny światowej karabin M1 został na masową skalę przyjęty we wszystkich rodzajach wojsk i doceniono w pełni jego zalety w porównaniu z karabinami powtarzalnymi. W przeciwieństwie do niektórych innych wczesnych karabinów samopowtarzalnych, karabin M1 uznawany był za wysoce udaną konstrukcję. Broń była wytwarzana również w wersji M1C i M1D przeznaczonej dla strzelców wyborowych. Łącznie wyprodukowano ok. 4,5 mln. sztuk karabinu.

M1 jest bronią samopowtarzalną, strzelającą ogniem pojedynczym. Działa na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór z przewodu lufy. Zamek ryglowany przez obrót, za pomocą dwóch symetrycznych rygli umieszczonych w przedniej części trzonu zamkowego. Mechanizm uderzeniowo-spustowy typu kurkowego.

Zasilanie amunicją .30-06 (7,62 x 63 mm) ze stałego magazynka o pojemności 8 nabojów. Magazynek ładowany był przy użyciu dwurzędowego ładownika. Celownik przeziernikowy.

Charakterystyczną cechą karabinu było to, że po wystrzeleniu ostatniego naboju ładownik był automatycznie wyrzucany z charakterystycznym, głośnym metalicznym dźwiękiem. Mogło to informować przeciwnika o tym, iż żołnierz musi przeładować broń, ale jednocześnie podobno umożliwiało oszukanie nieprzyjaciela poprzez sztuczne wytworzenie dźwięku i sprowokowanie go do wyjścia z ukrycia. W rzeczywistości, w warunkach bojowych dźwięk ten był praktycznie niesłyszalny i nie odgrywał żadnej roli.

Oznaczenie M1 (M1 Carbine) nosi także karabinek samopowtarzalny, opracowany w firmie Winchester, przez zespół konstruktorów, pod kierunkiem Edwina Pugsleya. Został wprowadzony do uzbrojenia w 1941 roku. Strzela on nabojem pośrednim kal. 7,62 mm US Carbine, specjalnie opracowanym do tej broni. Nie ma on, poza kalibrem, nic wspólnego z karabinem M1 Garanda.

3.BAR

M1918 Browning Automatic Rifle (BAR) to ręczny karabin maszynowy używany przez siły zbrojne Stanów Zjednoczonych głównie podczas II wojny światowej. Został zaprojektowany w 1917 przez Johna Browninga jako następca francuskiego rkm-u Chauchat M1918 i lkm-u Benet-Mercie M1909.

Zasada działania oparta o pobranie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, używał standardowego wówczas naboju armii amerykańskiej .03-'06 Springfield (7,62 x 63 mm). W zależności od modelu ważył pomiędzy 7,3, a 8,6 kg. Pojemność magazynka wynosiła 20 naboi.

Pierwszy model, M1918, został wprowadzony do użycia w 1918, do końca I wojny światowej wyprodukowano około 85000 egzemplarzy,

W 1937 część modeli M1918 została nieco zmodyfikowana (zmiana kolby i dwójnogu), ta wersja znana była jako M1918A1.

W 1940 wprowadzono do służby ostatni już model BARa – M1918A2. W tej wersji broń mogła już strzelać tylko seriami ("szybko" – 500-650 strzałów na minutę lub "wolno" – 300-450 strzałów na minutę), dwójnóg był mocowany pod lufą (i zazwyczaj odłączany w czasie akcji ofensywnych). Od 1942 drewniana kolba została zastąpiona plastikową, a pod koniec II wojny światowej zaczęto produkować uchwyt do przenoszenia broni, który był montowany na lufie.

M1918A2 jest bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie części gazów prochowych przez boczny otwór lufy, z długim ruchem tłoka gazowego. Broń wyposażona jest w trójpołożeniowy regulator gazowy typu zamkniętego. M1918 strzela z zamka otwartego. Zamek ryglowany ryglem wahliwym. Wyciąg sprężynujący znajduje się w zamku, rolę wyrzutnika pełni występ komory zamkowej (łuski wyrzucane są w prawo).

Mechanizm uderzeniowy bijnikowy, rolę bijnika spełnia suwadło, mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego, z regulatorem szybkostrzelności. Szybkostrzelność zmieniana jest przy pomocy skrzydełkowego przełącznika, pełniącego także rolę bezpiecznika. Skrzydełko przełącznika znajduje się z lewej strony komory spustowej. Bezpiecznik unieruchamia spust.

M1918 jest bronią zasilaną z dwurzędowych magazynków 20-nabojowych.

4.M1A1 Carrabine

US Army Carbine Caliber .30 M1 - amerykański karabinek samopowtarzalny z okresu II wojny światowej.
Karabinek M1 był indywidualną bronią samopowtarzalną (M2 samoczynno-samopowtarzalną). Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy (gazy pobierane przez otwór umieszczony zaraz za komorą nabojową). Zamek ryglowany przez obrót. Mechanizm spustowy tylko do ognia pojedynczego (wersja M2 z przełącznikiem rodzaju ognia umożliwiała strzelanie seriami). Zasilanie z magazynków o pojemności 15 naboi. Przyrządy celownicze składały się początkowo z muszki i celownika przerzutowego (nastawy 150 i 300 jardów), później zastosowano celownik krzywiznowy T21 (nastawy 100, 200, 250, 300 jardów).

5.Sten

STEN (Sten) - brytyjski pistolet maszynowy z 1941, podstawowy pistolet maszynowy armii brytyjskiej używany do lat pięćdziesiątych.

STEN stał się od razu przepisowym brytyjskim pistoletem maszynowym, wprowadzonym początkowo na afrykańskim terenie działań wojennych, następnie na pozostałych. Do czerwca 1942 wyprodukowano ok. 100 tys. sztuk tej broni. Szczyt produkcji osiągnięto w 1943, produkując aż 47 tys. sztuk tygodniowo. Do końca 1945 wyprodukowano ok. 3.750.000 sztuk brytyjskich Stenów. Mniejsze ilości produkowano również w Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii. STEN w wersji Mk V był przepisowym pm armii brytyjskiej do 1953, używanym w wojnie koreańskiej, następnie został zastąpiony przez pm Sterling, zaprojektowany w takim samym układzie konstrukcyjnym. Steny były używane do wojny o Kanał Sueski w 1956.

Pistolet maszynowy STEN działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Zasilanie w naboje z dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 32 naboje, przystawianego z lewej strony. Z prawej strony, naprzeciw magazynka znajdowało się okno wyrzutnika łusek. Do zabezpieczenia pistoletu przy zamku napiętym służyło wycięcie na rączkę zamkową w tylnej części komory zamkowej, a przy zamku zwolnionym - otwór w lewej ściance komory zamkowej (niektóre serie nie miały żadnego zabezpieczenia przy zamku zwolnionym). Przyrządy celownicze stałe, bez możliwości regulacji, wyskalowane na odległość 100 jardów (91m): Celownik przeziernikowy i muszka przyspawana do komory zamkowej (Mk II) lub osłony lufy (Mk I, MK III). Kolba metalowa doczepiana, występująca w kilku wariantach, bez chwytu pistoletowego (z wyjątkiem wersji Mk V). Mechanizm spustowy znajdował się w obudowie pod komorą zamkową, znajdował się w nim przełącznik rodzaju ognia w postaci poprzecznego kołka przesuwanego w lewo (ogień ciągły) lub prawo (ogień pojedynczy).

5.BREN

Bren - brytyjski ręczny karabin maszynowy.
Ręczny karabin maszynowy Bren był zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowanie przez przekoszenie zamka w płaszczyźnie pionowej. Zasilanie magazynkowe (magazynek pudełkowy o pojemności 30 naboi, ale w praktyce ładowano tylko 28). Lufa wymienna zakończona stożkowym tłumikiem płomieni. Broń standardowo wyposażona w dwójnóg.